(၁၀)ပါးေသာ မင္းတို႔တြင္ အငယ္ဆံုးျဖစ္ေသာ ျဗမူဒၵရီမင္းသည္ ေနာ္ေတာ္မ်ား၏ အေမြျဖစ္ေသာ ထီးနန္းကို အုပ္စိုးေတာ္မူ၍ (၂)ႏွစ္ ရွိေသာအခါ ယင္းသို႔အၾကံရွိေလ၏။ လူတို႔မည္သည္ လယ္ယာစပါး၊ ဆန္၊ ေရေပါမ်ား၍ သူေဌး၊ သူႂကြယ္၊ ကုန္သြယ္၊ လယ္ယာအစ ရွိေသာ သူတို႔ေပါမ်ားခဲ့လွ်င္ တိုင္းျပည္ႀကီးသည္ အစဥ္ထာ၀ရ သာယာႏိုင္မည္ဟု အၾကံေတာ္ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ထိုၾကကၠလင္းၿမိဳ႕၏ အေရွ့သို႔တက္၍ ၿမိဳ႕သစ္တည္လိုသည္ဟု မွဴးမွတ္၊ ပညာရွိတို႔ႏွင္ တိုင္ပင္၍ သကၠရာဇ္ (၂၆၃) ခုႏွစ္တြင္ စစ္သည္၊ ဗိုလ္ပါတို႔ႏွင့္ ၿမိဳတည္ရန္ေျမကို ရွာၾက ေလေသာ္ အေက်ာ္၊ စမၸာ၊ ကရမက္မွစ၍ နံ႔သာေတာသို႔ေရာက္ၾက၏။
ထိုေတာသို႔ေရာက္ၾကေလလွ်င္ ေတာင္ေစာင့္နတ္သည္ ၾကံႀကီး ေယာင္ေဆာင္၍ မင္းႀကီးႏွင့္တကြေသာ စစ္ သည္ဗိုလ္ပါတို႔ကို အေယာင္ျပေလ၏။ ထိုအခါ မင္းႀကီးႏွင့္ တကြေသာ လူအေပါင္းတို႔သည္ ထိုၾကံႀကီေနာက္ သို႔ လိုက္ၾကေလလွ်င္ ၾကံႀကီးသည္ တျဖည္းျဖည္းေ၀း၍ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေလ၏။ ထိုအခါမင္းႏွင့္တကြ အတူပါ လာေသာ မွဴးမွတ္ ပညာရွိတို႔သည္ ငါတို႔အရွင္သခင္ မင္းတရားႀကီး၏ ၾကံေတာ္ကို နတ္တို႔သိ၍ ဤေနရာသို႔ ေရာက္ေအာင္ ၾကံေယာင္ေဆာင္ျပလာေပသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ၿမိဳ႕တည္ရန္ သင့္ေလ်ာ္ေပသည္ဟု တုိင္ပင္ၾကၿပီး မင္းႀကီးအား ေလွ်ာက္ထားၾကေလသည္။ မင္းႀကီးလည္း မွဴးမွတ္ ပညာရွိတို႔ေလွ်ာက္ထား ေသာစကားကို ၾကား သိေတာ္မူရလွ်င္ မ်ားစြာ ၀မ္းေျမာက္အားရေတာ္မူ၍ သကၠရာဇ္ (၂၆၃) ခုႏွစ္ကစ၍ ၿမိဳ႕သစ္ တည္ေတာ္ မူၿပီး လွ်င္ ထီနန္းစိုက္ထူ မင္းလုပ္ေတာ္မူေလသည္။ ထိုၿမိဳ႕ကို ၾကံႀကီး တျဖည္းျဖည္း ကြားလွမ္း၍ ေပ်ာက္ေသာ ေၾကာင့္ ေထာင့္ကြာၿမိဳ႕ဟု သမိုင္းတြင္ေလသည္။ ေနာင္စကားေ႔ရြ၍ ေထာင့္ကြယ္ၿမိဳ႕ဟု ယခုအထိ ေခၚေ၀ၚျခင္း ျပဳၾကေလသည္။ ထိုေထာင့္ကြာၿမိဳ႕ႀကီးတြင္ အေက်ာ္၊ စမၸါ၊ နံ႔သာ၊ ကရမက္၊ ခဲ၊ ေက်ာက္သံပတၱျမား အစရွိေသာ ရတနာတို႔သည္ ယူ၍မကုန္ႏိုင္ေအာင္ ေပါမ်ားေလသည္။ ထိုအခါ အေနာက္ မဇၥ်ိမတိုင္းသုိ႔ ေဆာင္ယူသြားၾက ေလသည္။ မဇၥ်ိမတိုင္းက ထြက္ေသာ အ၀တ္ပုဆိုးအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ေခါမ၊ ေရာမ၊ ေကာတုန္ပရစ္တုိင္းမွထြက္ေသာ အ၀တ္ေကာင္း၊ အထည္ေကာင္းမ်ား ေဆာင္ယူလာၾက၍ ၍ ထိုေထာင့္ကြာၿမိဳ႕ႀကီးတြင္ ကုန္သည္၊ သူေဌးတုိ႔သည္ အသီးသီး တုိက္ႀကီး၊ အိမ္ႀကီးတို႔ကို ေဆာက္လုပ္၍ ကုန္မ်ားစြာတို႔ကို ကူသန္းေရာင္းခ်လ်က္ ေနထုိင္ၾကေလ၏။
ထိုေတာသို႔ေရာက္ၾကေလလွ်င္ ေတာင္ေစာင့္နတ္သည္ ၾကံႀကီး ေယာင္ေဆာင္၍ မင္းႀကီးႏွင့္တကြေသာ စစ္ သည္ဗိုလ္ပါတို႔ကို အေယာင္ျပေလ၏။ ထိုအခါ မင္းႀကီးႏွင့္ တကြေသာ လူအေပါင္းတို႔သည္ ထိုၾကံႀကီေနာက္ သို႔ လိုက္ၾကေလလွ်င္ ၾကံႀကီးသည္ တျဖည္းျဖည္းေ၀း၍ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေလ၏။ ထိုအခါမင္းႏွင့္တကြ အတူပါ လာေသာ မွဴးမွတ္ ပညာရွိတို႔သည္ ငါတို႔အရွင္သခင္ မင္းတရားႀကီး၏ ၾကံေတာ္ကို နတ္တို႔သိ၍ ဤေနရာသို႔ ေရာက္ေအာင္ ၾကံေယာင္ေဆာင္ျပလာေပသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ၿမိဳ႕တည္ရန္ သင့္ေလ်ာ္ေပသည္ဟု တုိင္ပင္ၾကၿပီး မင္းႀကီးအား ေလွ်ာက္ထားၾကေလသည္။ မင္းႀကီးလည္း မွဴးမွတ္ ပညာရွိတို႔ေလွ်ာက္ထား ေသာစကားကို ၾကား သိေတာ္မူရလွ်င္ မ်ားစြာ ၀မ္းေျမာက္အားရေတာ္မူ၍ သကၠရာဇ္ (၂၆၃) ခုႏွစ္ကစ၍ ၿမိဳ႕သစ္ တည္ေတာ္ မူၿပီး လွ်င္ ထီနန္းစိုက္ထူ မင္းလုပ္ေတာ္မူေလသည္။ ထိုၿမိဳ႕ကို ၾကံႀကီး တျဖည္းျဖည္း ကြားလွမ္း၍ ေပ်ာက္ေသာ ေၾကာင့္ ေထာင့္ကြာၿမိဳ႕ဟု သမိုင္းတြင္ေလသည္။ ေနာင္စကားေ႔ရြ၍ ေထာင့္ကြယ္ၿမိဳ႕ဟု ယခုအထိ ေခၚေ၀ၚျခင္း ျပဳၾကေလသည္။ ထိုေထာင့္ကြာၿမိဳ႕ႀကီးတြင္ အေက်ာ္၊ စမၸါ၊ နံ႔သာ၊ ကရမက္၊ ခဲ၊ ေက်ာက္သံပတၱျမား အစရွိေသာ ရတနာတို႔သည္ ယူ၍မကုန္ႏိုင္ေအာင္ ေပါမ်ားေလသည္။ ထိုအခါ အေနာက္ မဇၥ်ိမတိုင္းသုိ႔ ေဆာင္ယူသြားၾက ေလသည္။ မဇၥ်ိမတိုင္းက ထြက္ေသာ အ၀တ္ပုဆိုးအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ေခါမ၊ ေရာမ၊ ေကာတုန္ပရစ္တုိင္းမွထြက္ေသာ အ၀တ္ေကာင္း၊ အထည္ေကာင္းမ်ား ေဆာင္ယူလာၾက၍ ၍ ထိုေထာင့္ကြာၿမိဳ႕ႀကီးတြင္ ကုန္သည္၊ သူေဌးတုိ႔သည္ အသီးသီး တုိက္ႀကီး၊ အိမ္ႀကီးတို႔ကို ေဆာက္လုပ္၍ ကုန္မ်ားစြာတို႔ကို ကူသန္းေရာင္းခ်လ်က္ ေနထုိင္ၾကေလ၏။
ထိုေထာင့္ကြာၿမိဳ႕တြင္ ယခုအထိထင္ေပၚ ေက်ာ္ေဇာ္လ်က္ရွိေသာ ေကာသမီၻတိုက္ႀကီးသည္ အေနာက္ မဇၥ်ိမတိုင္းျပည္က ကုန္သည္သူေဌးတို႔ေဆာက္လုပ္ေသာ တိုက္ျဖစ္၏။ ထုိတိုက္သည္ ယခု ဥစၥာတိုက္ျဖစ္လ်က္ ပ၀ေခ်ာင္းဖ်ား တြင္ ေကာသမီၻတိုက္ ဟု ယခုအထိရွိေလသည္။ ထုိေထာင္ကြာၿမိဳ႕တြင္ ျဗမုဒၵရီမင္းမွစ၍ မင္းေပါင္း (၄၉) ေယာက္ေသာ မင္းတို႔သည္ ႏွစ္ေပါင္း (၂၅၀) ထီးနန္းမညႈိး စိုးအုပ္ေတာ္မူၾကေလ၏။
ဆက္ရန္
ဘိတ္ၿမိဳ႕ ရဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ပထက္ကၽြန္းရွိ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္
